Zygmunt Malanowicz Filmy • Wiek

Zygmunt Malanowicz (ur. 4 lutego 1938 w Korkożyszkach koło Wilna – zm. 5 kwietnia 2021) – polski aktor, reżyser i scenarzysta. Zygmunt Malanowicz przyszedł na świat w 1938 na Wileńszczyźnie (ówcześnie II Rzeczpospolita), w rodzinie o korzeniach polsko-rosyjskich (jego babka była Rosjanką, a w domu mówiło się w obydwu językach). Ojciec zaginął, kiedy syn miał zaledwie trzy lata. Wychowywała go, wraz z dwojgiem rodzeństwa, samotna matka, która miała związki z wileńskim zgrupowaniem AK. Po wojnie rodzina przyjechała do Polski z drugą falą repatriantów i osiedliła się w Olsztynie. Chociaż Wydział Aktorski PWSFTviT w Łodzi Malanowicz ukończył w 1963 r., to zadebiutował zarówno w kinie, jak i w teatrze rok wcześniej. Na ekrany kinowe wkroczył rolą w filmie "Nóż w wodzie" (1962) w reżyserii Romana Polańskiego. Rola przyniosła mu co prawda rozgłos i popularność, ale – ze względu na nieprzychylność ówczesnych władz i nagonkę na twórców filmu – Malanowicz nie zagrał ani jednej pierwszoplanowej roli w kinie przez kolejnych siedem lat. Zajął się wówczas występowaniem w teatrze. Był jednak aktorem znanym i rozpoznawalnym dla szerokiej publiczności. Kolejną rolę filmową stworzył w "Polowaniu na muchy" (1969) Andrzeja Wajdy. U Wajdy zagrał też w "Krajobrazie po bitwie' (1970). Wystąpił również w "Znakach na drodze" (1970) Andrzeja Jerzego Piotrowskiego oraz w "Trądzie" (1971) Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego. Poza tym, w latach 70. i 80. grywał głównie w filmach Bohdana Poręby, m.in. w "Hubalu" (1973), "Jarosławie Dąbrowskim" (1975), "Gdzie woda czysta i trawa zielona" (1977), "Polonia Restituta" (1981), "Penelopy" (1989). W tym okresie zagrał Tomasza Ciećwierza w serialu "Dom" z 1982 roku, w którym stworzył sugestywną postać oficera LWP zniszczonego przez system komunistyczny. Po transformacji ustrojowej w latach 90. nie otrzymywał ciekawych propozycji w kraju, częściowo ze względu na ostracyzm środowiska filmowego za jego współpracę z Porębą. W tym czasie Malanowicz był aktywny za granicą i realizował własne scenariusze na Białorusi (np. "Szlachetna krew/Vysokaya krov"). Powrotem do polskiego filmu były "Tulipany" (2004) Jacka Borcucha. Pojawiły się również sukcesy teatralne – w warszawskim Teatrze Dramatycznym (2000–2003), a następnie w Teatrze Rozmaitości (2003–2008). W 2008 roku Malanowicz dołączył do zespołu jednej z najbardziej oryginalnych stołecznych scen – Nowego Teatru Krzysztofa Warlikowskiego. Na ekranie odgrywane przez niego postacie były na ogół ludźmi skomplikowanymi psychologicznie, uwikłanymi w różnego rodzaju trudne sytuacje życiowe, postawionymi przed dylematami moralno-obyczajowymi. Jego styl gry cechował wysoki poziom ekspresji i zaangażowania emocjonalnego. [Wikipedia]